mandalay

We zijn inmiddels in Mandalay. De stad zelf is niet bijzonder, veel verkeer, relatief nieuw en weing fraaie architectuur, behalve natuurlijk de oude, bekende bezienswaardigheden als Mandalay Hill, het voormalig koninklijk paleis, U Bein brug ( een 800 jaar oude teakhouten brug) en natuurlijk vele kloosters en tempels. Ik (Paul) begin al een beetje tempel en Boeda moe te worden.

We zijn gisteravond naar Mandalay hill geweest voor de spectaculaire zonsondergang, maar het was niet echt spectaculair, want de zon was verscholen achter de smog, je rook de uitlaatgassen zelfs bovenop de hill, op 200 meter hoogte. Jammer, maar gelukkig waren we niet via de trap van beneden naar boven geklommen, maar hadden lui een taxi genomen.

De treinreis van Yangon naar Mandalay met een slaaptrein was wel bijzonder. De slaapcoupe had betere tijden gekend, maar dat was niet het ergste, slapen was absoluut onmogelijk. Ik wist niet dat je in een trein tegelijkertijd naar voren, opzij en naar boven en beneden kon bewegen, maar in deze trein was dat 16 uur lang het geval. Hij schudde zo verschrikkelij, dat we af en toe zelfs los van onze matras kwamen en ons vast moesten klampen om niet van het bed af te worden geslingerd. Een unieke ervaring, maar ik hoop wel eenmalig.

In zo'n trein zie je trouwens wel hoeveel armoede er nog in Birma is. Je rijdt langs kleine bamboehutjes, waar kinderen spelen in de rotzooi en waar het leven geen pretje is, denk ik. Als je dat vergelijkt met de pracht en praal van bijvoorbeeld de Shwedagon tempel in Yangon met een hoogte van 110 meter die volledig bedekt is met goud en edelstenen, dan heb ik het idee dat dat geld beter geinvesteerd  kan worden in de bevolking. Maar dat zie ik door de ogen van een goddeloze westerling en ik denk dat de bevolking het zelf helemaal niet met me eens zal zijn.

Het hotel is overigens prima, zelfs met een zwembad (met eekhoorns, niet in het water, maar in de bomen er langs). De Birmezen zijn heel vriendelijk, lachen veel en willen graag met ons op de foto; ik denk dat we nu al een keer of 6 hebben moeten poseren. Onze stroopwafels (nog bedankt Mink en Tom) vonden ze ook heerlijk.

Over eten gesproken, we gaan nu een restaurant zoeken, dus stoppen ermee. De volgende keer proberen we wat foto's mee te sturen. Het moet heel makkelijk zijn, maar je kent onze computer vaardigheden, dus ik weet niet of het gaat lukken.

Groeten,

Paul en Marian