Pulau Tioman en Sri Lanka

Inmiddels zijn we in Sri Lanka, na nog een paar dagen op het eiland Tioman aan de oostkust van Maleisie doorgebracht te hebben, als relaxte afsluiting van ons bezoek aan dit land. Het is een prachtig eiland met veel kleine witte strandjes met wuivende palmbomen, je kent het wel van de reclame. Op een eilandje in de buurt wordt ieder jaar Expeditie Robinson opgenomen, om je een idee te geven hoe het er daar uitziet. Als je ons vraagt wat we daar hebben gedaan is het antwoord: eigenlijk niets. Wat aan het strand gelegen, gezwommen, uitgebreid gegeten, naar de apen achter onze kamer gekeken en, als enig wat meer actief tijdverdrijf een snorkeltour gedaan. Dat was prachtig, tussen heel veel felgekleurde vissen gezwommen, net een aquarium. Het enige vervelende was dat we zijn gestoken door hele kleine kwallen, die tientallen kleine bultjes op ons hebben achtergelaten, die op een gegeven moment vreselijk gingen jeuken en nu (na zo'n tien dagen) nog steeds niet zijn verdwenen. Vooral ik (Paul) zie er uit als iemand met een vreselijke huidziekte. Nou ja, het zal wel overgaan.

Oo Maleisie is ons trouwens goed bevallen. Het is wel een land met twee gezichten, met Kuala Lumpur met zijn moderne hoogbouw, veel drukke brede autowegen en moderne faciliteiten. Ook veel prima snelwegen, goed openbaar vervoer (vaak), luxe lange afstandsbussen, dus erg makkelijk te bereizen. Een minder fraaie kant van deze modernisering is vooral het snel verdwijnen van het oorspronkelijk oerwoud om vervangen te worden door onafzienbare palmolieplantages, een lelijk gezicht. Ongeveer 60% van het oerwoud in Borneo en Maleisie schijnt al verdwenen te zijn. De andere kant is de nog overgebleven prachtige natuur en op het platteland de dorpjes waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan. Ook de oude koloniale steden als Georgetown en Malakka zijn, hoewel behoorlijk toeristisch, toch erg prettige plekken om te verblijven.

Op 17 juli zijn we vanuit Kuala Lumpur naar Colombo in Sri Lanka gevlogen in een  vliegtuig dat nog niet voor de helft gevuld was. Wel lekker rustig. In Colombo werden we opgewacht door Victor, een Srilankaanse man die bevriend is met een collega van Paul. De eerste 3 nachten in Sri Lanka zullen we bij Victor en zijn gezin (vrouw, dochter en schoonmoeder) logeren. Dit werd een bijzondere ervaring voor ons. Victors huis staat in Ragama, een kleinere plaats in de buurt van Colombo. Tijdens onze rit naar Ragama zagen we ontzettend veel verkeer: oude bussen, auto's, veel driewielers (soort tuktuks), fietsen en brommers, die kriskras door elkaar reden. Het maakte een zeer chaotische indruk. Bovendien werd er veel getoeterd en was de lucht behoorlijk vervuild. Dichterbij Ragama werd het iets rustiger, maar de wegen werden er niet beter op (veel gaten in de weg).

We werden zeer gastvrij onthaald door de familie. Na een typisch Srilankaanse maaltijd van rijst, aardappelcurry, kip en groente ginge we slapen in de kamer van Victors dochter. Dat was wel even wennen na de behoorlijk grote hotelkamers waarin we vaak slapen. De volgende dag liet Victor ons Boys' Town zien, een initiatief van de (R.K.)kerk, waar kansarme jongens en dropouts vanaf een jaar of 14 worden opgevangen. Ze krijgen er onderwijs en wonen er gedurende een aantal jaren. Victor heeft hier zelf als jongen gewoond (en later als leraar gewerkt). Na een rondleiding door de directeur/pastoor, waarbij we verschillende werkplaatsen zagen, kregen we nog thee en koffie aangeboden op de kamer van de pastoor. Het was interessant om te zien en te horen hoe de jongens worden begeleid. Victor heeft goede herinneringen aan de tijd in Boys' Town.

De volgende dag bezochten we een ander project: Welcome Village, een door een Nederlander opgezet verzorgingshuis voor dakloze ouderen. Het ziet er gezellig uit, met huisjes gebouwd in Monnikendammer stijl (de oprichter komt uit deze plaats, vandaar). De huisjes hebben allemaal een Nederlandse naam gekregen, van steden of van Nederlanders die een bijdrage hebben geleverd. We kregen een rondleiding door een grappig oud mannetje dat goed Engels sprak. De bewoners maakten over het algemeen een vrolijke indruk. Zo kregen we een trommelconcert van een oudere man te horen en een demente vrouw ging zonder te stoppen voor ons zingen in niet bestaande woorden. Andere bewoners waren wat minder uitbundig, maar we werden door vrijwel iedereen enthousiast begroet. We bezochten een huisje waarin 2 vrouwen woonden (iedere een eigen kleine kamer en een gezamenlijke keuken en badkamer), de grote keuken waar voor de ongeveer 300 bewoners gekookt wordt en het ziekenhuis(je). Het ziekenhuis zag er niet zo uit als wij gewend zijn, maar de bewoners kunnen nu tenminste wel verzorgd en behandeld worden. Een hele verbetering voor de voormalig daklozen.

We maakten kennis met broers en zussen van Victor. Bij een van zijn zussen werden we uitgenodigd voor de lunch. Zij woont alleen in een vrijstaand huis met een zeer grote tuin vol met palmbomen, grote varens en andere planten. Eigenlijk woont ze middenin de jungle. Erg mooi, maar bij jungle horen ook dieren. Zo vertelde ze dat er regelmatig slangen in haar tuin te zien zijn (soms ook in huis). Toen zij een keer oog in oog stond met een cobra wist ze wat haar te doen stond: bovenop gaan staan, totdat hij dood is en daarna in de pan stoppen! Toen ik (Marian) na de lunch van dichtbij de varens in haar tuin bewonderde zei Victors zus dat cobra's graag onder deze planten zitten! Ik was blij dat we daarna in de auto stapten om verder te gaan.

Na drie nachten bij Victor en zijn gezin vertrokken we naar Kandy. We vonden het een bijzondere ervaring om een paar dagen het dagelijkse leven van een Srilankaanse familie mee te maken. Victor en zijn vrouw waren bijzonder gastvrij en Victor heeft ons veel verteld over de gewoontes in dit land.

Inmiddels zijn we naar de oude steden, zoals Anaradhapura, gegaan. In ons volgende verhaal zullen we hier meer over vertellen.

Binnenkort sturen we de foto's op, want we zitten nu in een heel primitief en warm internetcafeetje, waar het eerst een half uur duurde voordat de boel was opgestart en wij de indruk hebben dat iedereen over onze schouders zit mee te loeren.