de laatste

Arugam Bay, een mooi zonnig halve maanvormig strand met daarachter een weg met aan weerszijde hotels, guesthouses, restaurants, een paar winkeltjes en veel groen. Alles heel kleinschalig, geen grote resorts. Het hoogste gebouw heeft niet meer dan 2 verdiepingen. De zee is ruw met hoge golven. Zwemmen kan maar op een paar plekken, maar surfen is hier het belangrijkste. Er wordt beweerd dat dit een van de 10 best surfplekken ter wereld is en daarom zie je heel veel breedgeschouderde en bruinverbrande jongens en meisjes met een surfplank onder hun arm (en een enkele oudere jongere zoals wij). Er waren erbij die echt heel goed konden surfen; een spectaculair gezicht. Twee kilometer verderop ligt het stadje Pottuvil, dat behoorlijk islamitisch is, waar vrouwen in boerka's lopen die je ook in Afghanistan ziet met van die "tralies" voor hun ogen. Twee werelden vlak bij elkaar, die niets met elkaar te maken hebben en ook niet willen hebben. 

Wij hadden een kamer op zo'n 10 meter van het strand met een prachtig uitzicht. We hebben er niet veel meer gedaan dan zonnen, zwemmen, eten en drinken en we zijn nog een keer olifanten gaan kijken. Er zitten namelijk heel veel olifanten in een bos vlakbij die tegen zonsondergang tevoorschijn komen om bij wat meertjes te drinken en rond te hangen. In een tuk-tuk reden wij ernaar toe, over in onze ogen onbegaanbaar terrein, maar de bestuurder dacht er anders over. Soms dachten we dat we om zouden slaan, maar iedere keer ging het net goed. Bij het bos aangekomen kwam de eerste olifant al tevoorschijn en langzamerhand volgde de rest. Uiteindelijk stonden er zo'n 50 olifanten op 100 meter afstand, gelukkig wel aan de andere kant van het meer, want het blijven natuurlijk wel wilde olifanten.

Na vier ontspannen dagen zijn we terug naar de Hill Country gegaan, naar het plaatsje Haputale. Het was er nog steeds koud en regenachtig. Het stadje ligt schitterend op een bergrug met, als het helder is, een fantastisch uitzicht over de vlaktes naar de zuidkust toe. We hadden een kamer in een hotel met de weidse naam Srilak View Holiday Inn. Best wel een aardig hotel met 1 nadeel: zo'n 20 meter boven het hotel stond de plaatselijke moskee, waarvan de imam om kwart voor 5 's morgens (!) zijn eerste boodschap zwaar electronisch versterkt over de bergen liet schallen. De eerste keer zaten we allebei verstijfd rechtop in bed, dat zul je begrijpen. De volgende ochtend werden we vrijwillig vroeg wakkere om naar World's End te gaan. Om 5 uur zaten we al in onze taxi die ons in 1 1/2 uur naar de Horton Plains reed, een op 2000 meter hoogte gelegen natuurgebied, waar World's End een onderdeel van is. Onderweg in de taxi zagen we eerst niets (want het was nog donker), maar later zagen we dat we door een prachtig landschap reden, dat, hoe hoger we kwamen, steeds meer ging lijken op een Europees bos, hoog in de bergen (dennenbomen, smal weggetje dat steil omhoog gaat). We zagen, eenmaal boven, Sambar herten. Ze leken niet bang voor auto's. Tijdens onze wandeling op de Horton Plains (9 kilometer) waren we het eerste half huur de enigen. Het was er heel stil. We hoorden alleen dieren en water. Toen we bij World's End (een afgrond van 880 meter diep!) aankwamen was het gelukkig heel helder zodat we kilometers ver konden kijken. Heel indrukwekkend om te zien!

Onze volgende bestemming was Uda Walawe National Park, waar we opnieuw veel olifanten te zien kregen. Nu zaten we in een jeep en de olifanten kwamen heel dichtbij. Soms stonden ze maar op een paar meter afstand van ons vandaan. We waren overigens niet de enigen in het park. Er waren momenten dat we met nog een stuk of 4 jeeps tegelijk op een plek waren. Het leek de olifanten niet te storen. We zagen ook allerlei vogels (pauwen, gekleurde ooievaars, ijsvogels en grote zeearenden). Maar ook hele grote krokodillen die gelukkig op veilige afstand bleven. 

Na al deze natuur zijn we een paar dagen in Galle geweest, een mooie oude vestingstad, gelegen aan de Indische Oceaan. Hier verbleven 150 jaar lang de Hollanders die voor de VOC handel dreven vanuit deze plaats. Er staan nog veel oude koloniale gebouwen uit deze periode. Behalve de Nederlanders waren hier ook de Portugezen (als eersten) en naderhand de Engelsen. Het fort (zoals het oude gedeelte wordt genoemd) is door de Nederlanders gebouwd en dat is wel herkenbaar. In een oude (Hervormde) kerk zagen we de grafstenen van Nederlanders uit die tijd. Het viel op dat veel kinderen het niet redden in deze ongetwijfeld warme omgeving (met ziektes als malaria en veel wilde olifanten). Het oude Galle is nu een leuk stadje voor toeristen, met vooral westerse restaurants en winkeltjes. Lekker om weer eens iets anders dan een Srilankaanse curry te eten. 

Na Galle zijn we nog een paar dagen naar het strand gegaan, in Bentota, een plaats halverwege Galle en Colombo. Zwemmen konden we er niet, want, zoals op veel plekken in Sri Lanka, is de stroming te hevig om veilig de zee in te kunnen gaan. Wel even lekker geluierd, in het zwembad gezwommen en een huis met een prachtig aangelegde tuin bezocht. Dit huis is in 1929 gebouwd door een rijke Srilankaan (met een Nederlandse vader en een moeder met gemengd Srilankaans, Frans en Engels bloed). Het huis was gevuld met allerlei kunst. Onze gids liet een tekening zien waarop te zien is hoe deze man destijds leefde. We zagen hem omringd door mooie jonge mannen liggen op een soort sofa. Hij had zo te zien geen behoefte aan een vrouw en waarschijnlijk had hij zoveel geld (geerfd?) dat hij rustig kon genieten van zijn landgoed. 

Nu zijn we aan de laatste dag van onze reis begonnen! Een vreemde gedachte. Maandenlang leek dit moment ver weg en nu "ineens" is het zover. We hebben hier een dubbel gevoel bij: aan de ene kant vinden we het heel jammer dat het nu (bijna) voorbij is, maar aan de andere kant vinden we het ook een leuk vooruitzicht om iedereen straks weer te zien. Vier maanden en 10 dagen zijn we weggeweest. Morgenavond zitten we weer in Schiedam. Het zal wel even wennen zijn!