laatste dag Thailand

Als we dit verhaal versturen zijn we al aan onze laatste dag in Thailand begonnen. Gisteren weer aangekomen in Bangkok. We herkennen er al straten en mensen, wat niet zo vreemd is want we zitten weer in hetzelfde hotel als de vorige keer. Het chocoladetaartje en de mintthee bij Ann's Sweet smaakte ons ook weer prima. Snoepen doen we verder nauwelijks. De meeste Thaise zoete hapjes zijn voor ons te zoet en een taartje zoals wij ze graag eten zie je hier niet veel.

Afgelopen maandag kwamen we aan in Petchaburi. De stad is niet erg mooi en nauwelijks ingesteld op toeristen. Toch was het ons ook daar gelukt om lekkere koffie te vinden (belangrijk!). Veel verkeer in deze stad. Ons hotel staat aan de andere kant van het centrum, gescheiden door een hoge berg met daarop oude tempels zoals in Ayuthaya en een voormalig paleis dat nu als museum is ingericht. Met een tram (soort kabelbaan) gaan we naar de top van de berg. We zijn er niet alleen, want er zijn weer overal apen (makaken) te zien. Er wordt op borden gewaarschuwd dat ze gevaarlijk kunnen zijn. Het zijn "wilde" apen. Eten en drinken mogen we niet meenemen (maar we konden er wel drankjes kopen!).

Het bleek vervolgens niet makkelijk om van Petchaburi naar Kanchanaburi te reizen. Het zou waarschijnlijk een hele dag kosten (wachten, overstappen enz.). Gelukkig hadden we een alternatief gevonden via het enige op toeristen gerichte restaurant in de stad. De eigenaren wilden ons wel brengen met hun eigen auto. Zo kwamen we dus in Kanchanaburi aan, ik achterin naast de vrouw van het restaurant en Paul voorin, iets comfortabeler, in de pick-up wagen van restaurant Rabieng Rim Nam. Het echtpaar leek er een leuke dag van te maken, want ze gingen gelijk op bezoek bij vrienden en mevrouw had haar fototoestel meegenomen.

In Kanchanaburi kwamen we weer in een hele andere wereld: veel toeristischer, maar ook rustiger wat het verkeer betreft en ons bungalowtje lag midden in het groen. Vooral 's nachts hoorden we veel "junglegeluiden" (kikkers, vogels en tokkehs (ik ken alleen de Indonesische naam, een grote leguaan die opeens "tokkeh" begint te roepen; dit doen ze meestal 5 keer achter elkaar en dan stopt het weer voor een hele tijd).

Kanchanaburi is een stad die vooral bekend is door "the bridge over the river Kwai". De brug, onderdeel van de beruchte Birma spoorlijn, is gebouwd in WOII door de Japanners, gebruik makend van tienduizenden krijgsgevangenen (waaronder ook veel Nederlanders) en honderdduizenden Aziatische arbeiders, onder onmenselijke leef- en arbeidsomstandigheden. Minstens 100.000 van hen stierven tijdens de bouw. De brug ligt er nog en is nu eigenlijk verworden tot een toeristische attractie. Toeristen worden met busladingen aangevoerd, maken even een foto (ook veel Japanners, die elkaar lachend op de brug fotograferen, wel een beetje wrang.....) en gaan dan shoppen in de markt vlakbij. Ons inziens weinig respectvol ten opzichte van de vele doden, maar het is blijkbaar niet anders. Er zijn ook een aantal musea hierover in de stad, varierend van lachwekkend (een museum met wassenbeelden, waarvan losse afgebroken armen en benen her en der verspreid liggen) tot indrukwekkend (een museum met oud filmmateriaal, nagebouwde barakken en brieven en tekeningen van de gevangenen).

Verder hebben we hier ook volop de toerist gespeeld, door te zwemmen onder een waterval, op een olifant te rijden, met een vlot een stukje de rivier af te drijven en een massage van 4,5 (!) uur te nemen. Ach, je moet het allemaal een keer gedaan hebben.

Ook Thailand is ons heel goed bevallen. Er is veel moois te zien, het eten is vrijwel altijd erg lekker en de mensen zijn, op wat taxichauffeurs en een enkele fototoestel"dief" na, heel vriendelijk. We hebben natuurlijk nog lang niet alles kunnen zien, dus wie weet komen we ook hier nog een keer terug. Wat ik (Marian) nog wel leuk vind om te vermelden is het feit dat je hier op elke menukaart "orange juice" ziet staan, maar dat je dat nooit krijgt als je dit bestelt. Tenminste, dit is mij verschillende keren overkomen. Natuurlijk kreeg ik wel iets sinaasappelkleurigs te drinken, maar dat bleek dan altijd iets anders, meestal mango, te zijn. Ik ben er nu maar even mee gestopt. Misschien hebben ze in Maleisie wel sinaasappels?

Ook bijzonder is hoe de Thai omgaan met tijd en afspraken.Van de Engelse eigenaresse van de massagesalon hoorden we het volgende. Toen zij met een Thai afsprak dat hij in die week op donderdag zou komen (ze waren nog met de bouw van de salon bezig) kwam er niemand opdagen. Voor een Thai schijnt een afspraak voor donderdag te kunnen betekenen dat hij op een donderdag zal komen. Dat kan dus ook volgende week of zelfs volgende maand zijn! De Engelse vertelde ons dat ze hier erg aan had moeten wennen, maar dat kwaad worden geen zin heeft. Bovendien vond ze het moeilijk om boos te worden op zulke vriendelijke mensen en dat kan ik me ook wel een beetje voorstellen.

P.S. nieuwe foto's volgen zeer binnenkort